Tuesday, October 30, 2012

The Winding Path


The winding paths of labyrinths fascinate us, and seem to pull us into their mysterious patterns. Following their paths carries us to their heart, whether those paths can be traced with a moving finger (as with the engraved labyrinth on a column in San Martino cathedral) or are large enough to be walked around (as with the famous labyrinth set into the floor of Chartres cathedral). But what was the original significance of these patterns?

The labyrinth is an archetype. It is a tangible metaphor for one’s own spiritual journey through the winding pathway of one’s life. The point of building a labyrinth, as emphasized in myths and dances, was always about a process of initiation. When you walk a labyrinth, you follow a single circuitous path winding inwards and out again in one direction. The way to the centre of the labyrinth leads to the experience of the turning point. Without this turning point it is impossible to leave the labyrinth.

In Ancient Greek Asklepieions - sanatoria founded on the healing principles of Hippocrates - the labyrinth had an essential function as part of the healing process. Then as now the philosophy was that the true essence of initiation into the hidden knowledge is knowledge of the Self. In order to achieve this knowledge, one first has to meet one's lesser self, one's personality. And so, after the patient had gone through the first three phases of treatment in the Asklepieion, he was brought into trance by way of a dance of progression through the labyrinth. The parts of his being - his physical, etheric and astral bodies - had already been  'loosened up' during the first three phases. Now his spiritual core - his 'I' or self - became the crux of the therapeutic process.


And while the person snaked on to the sounds of solemn music, approaching the centre of the labyrinth in a meditative follow-up of steps, the dancers saw specific images appear before their mind's eye. Then they would become aware that they saw, not just the labyrinth of their surroundings, but the labyrinth of their own life-walk. The catharsis comes with the discovery that they did not lose themselves in the labyrinth, but instead found their own inner selves. In the labyrinth we do not meet the Minotaur - we meet ourselves. Only through the purifying effectiveness of the catharsis do the inner transformations become possible, which, according to Jung, is always considered a profound religious experience. 

When we walk the labyrinth, we are engaging not just our senses, but our whole bodies, our physical selves. And so walking the labyrinth becomes a form of prayer which is prayed, not just with the mind, but with the whole being. It is this physical involvement which the labyrinth demands of us that becomes a form of ‘body prayer’, allowing the process of the turning point to become a real and vivid experience.

But even a physical labyrinth need not be necessary  to achieve the experience which a labyrinth has to offer. For life itself is a labyrinth, a winding path which all of  us tread, and ultimately it is up to us all individually to what extent we choose to make that experience a conscious one.


Desire change. Be enthusiastic for that flame
in which a thing escapes your grasp
while it makes a glorious display of transformation.
That designing Spirit, the master mind of all things on earth
loves nothing so much in the sweeping movement of the dance
as the turning point.

Rainer Maria Rilke










2 comments:

  1. Beste Emma,
    Het centrum is het keerpunt van de dans: er is geen 'opwindender' moment dan het moment van het keerpunt in de dans.

    Door deze tekst ont-dek ik hierin een bijzondere relatie met het keerpunt in het labyrint.

    Ik ben altijd een stralende danser. Ik hou van draaien en keren. Ik zweef over de dansvloer en ben dan helemaal mezelf, even helemaal opgaand in de partner waarmee ik dans. Draaiend dansen in rondjes en zwevend over de vloer maakt me heel en blij. Nu begrijp ik weer beter waardoor dat gebeurt.

    Ik heb je verhaal in stilte gelezen en het raakt me diep.
    Je teksten die ik lees helpen mij vooruit in mijn leven. Lossen vraagstukken voor mij op. De laatste twee maken een op de meest onverwachte manieren verbinding tussen het labyrint en mijn leven, net nu ik zelf een labyrint aan heb laten leggen.

    Dat overkomt mij de laatste tijd steeds meer dat dingen op hun plaats vallen als ik ze laat gebeuren in alle vertrouwen en niet meer dwingend probeer te zijn.

    Je schrijfstijl is mooi, met weinig woorden zeg je veel. Toch laat je ook ruimte voor mij om te ont-dekken.
    Ik heb zelf vaak de neiging om alles te verklaren, met heel veel woorden en afbeeldingen.
    De rust van je blog valt mij dan ook zo op.
    Mijn blog heeft dat niet. Ik ben daar wel naar op zoek.
    Ik neem wat ik hier leer verder mee op mijn pad.
    Dat komt steeds duidelijker naar voren in mijn schrijfstijl.

    Dank je voor deze bijzondere link.

    Mario 201410.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Lieve Mario, ik ben heel dankbaar dat jij zo gevoelig op mijn schrijven reageert en er jouw vruchten uitplukt. Ja, dat stemt tot dankbaarheid. Je hebt je ten diepste met het labyrint verbonden en je zult merken dat je steeds vaker synchroniciteit met bepaalde gebeurtenissen en mensen ervaart, ... het is de kracht van het labyrint die werkzaam is in ons. Ik kan je een boek aanraden dat nog meer onthult over met name het labyrint van Chartres en zijn evenbeeld in het muurlabyrint in Lucca. Het is geschreven door Kathleen McGowan en het in het Engels: The Book of Love . In het Nederlands heeft Bruna het de titel "Het Jezus Mysterie" gegeven. Het wordt een thriller genoemd maar het is een boek vol onthullingen.
      Dank je voor je mooie reactie!

      Delete